Nowa Huta, 2016

One thought on “Nowa Huta, 2016”

חנן שלונסקי Chanan Szlonski says:

August 2, 2018 at 2:19 pm

כשתכננתי מה אכתוב על עבודותיה של דנה אריאלי, חשבתי שלא אתייחס לעמדה הפוסט-מודרניסטית, שבה מושא התיעוד הוא בעצם תיעוד בעצמו. עמדה מוצקה שבוחרת בשרידים ובזיכרון הפאשיזם כנושא, ולא בפאשיזם עצמו. כמו כן לא אכתוב על העדינות שבה הצלמת פועלת: נושא אלים וברוטאלי מקבל טיפול רך. אפילו התצלומים הארכיטקטוניים אינם כוחניים אלא פגיעים: הצלמת כמו מתבוננת בפליאה ילדותית, כמעט ענוגה. אתייחס בקצרה לבחירה עצמה: ההתמסרות לנושא מעיק כל כך. דנה אריאלי בוחרת למלא את חייה בחפצים ומקומות של עצבות ודכדוך. בחפצים ובנופים אלו היא בוחרת להתבונן, ועליהם היא חושבת ביום וחולמת בלילה. אין זו בחירה מזוכיסטית, אלא עמדה שבה האמנית בוחרת בחומרים המקדמים את אמנותה, למרות אי-הנוחות שחומרים אלו גורמים. כמו צייר שעובד עם פיגמנטים רעילים – על מנת להגיע לצבע המדויק. מצד אחד יש לזה פן מעציב: שנים ארוכות היא מתעסקת בשרידים העלובים והבנאליים של הרשע. מצד אחר אי אפשר שלא להעריך את ההקרבה העצמית. הבחירה בחפצים מעוררי תיעוב מאפשרת לתצלומים למשוך ולהרתיע בעת ובעונה אחת. מה גם שלמרות הנושא הטעון, התצלומים חפים מפאתוס. התצלומים (גם כבודדים) מצליחים לטוות מארג חושני, כך שנדמה שאפשר להריח את החפצים – והארומה היא מורכבת.

Chanan Szlonski

Gdy zastanawiałem się nad tym, co napisać o pracy Dany Arieli, pomyślałem, że nie odniosę się do wyrazistej perspektywy postmodernistycznej, zgodnie z którą przedmiotem dokumentacji jest sama dokumentacja – a zatem szczątki i pamięć faszyzmu, a nie sam faszyzm. Co więcej, nie napiszę też o delikatności, z jaką działa fotografka, łagodnie traktująca temat pełen przemocy i brutalności. Nawet zdjęcia architektury nie są przemocowe, świadczą natomiast o wrażliwości: artystka patrzy jak gdyby z dziecięcym zadziwieniem, niemal z przyjemnością. Pokrótce odniosę się do samego wyboru – zaangażowania w tak przygnębiającą sprawę. Dana Arieli postanowiła wypełnić swoje życie depresyjnymi przedmiotami i miejscami. Decyduje się patrzeć na te przedmioty i miejsca, myśleć o nich w dzień i śnić w nocy. Nie jest to decyzja masochistyczna, tylko perspektywa, w której artystka wybiera materiały poprzedzające jej sztukę w czasie mimo powodowanego przez nie dyskomfortu. Tak jak malarz, który pracuje z trującymi pigmentami w celu uzyskania właściwego koloru. Ma to swoją smutną stronę – od wielu lat artystka zajmuje się marnymi, banalnymi szczątkami zła. Nie można nie docenić jej poświęcenia. Wybór obiektów budzących odrazę sprawia, że zdjęcia jednocześnie przyciągają i odpychają. Co więcej, pomimo podjętego tematu, są one wyzbyte patosu. Fotografiom (wszystkim razem i każdej z osobna) udaje się rozkołysać zmysły – tak że można niemal poczuć zapach obiektów. A jest on złożony.

Reply