Kielce, 2015

One thought on “Kielce, 2015”

maya tevet says:

August 2, 2018 at 11:33 am

אני אדם עם דמיון בריא.
יש לי יכולת לדמיין מראות, ריחות ואפילו צלילים, עד כדי כך שלפעמים אני מרגישה שאני בתוך סצנה של סרט. זה לא קורה לי סתם כך, משהו צריך להצית את הדמיון שלי ולהניע את הגלגלים שבראשי.
לאחרונה ביקרתי את אחותי, שלא מזמן עברה לגור בברלין. לעומת ביקורי הקודם בעיר, הפעם חוויתי את ברלין ממבט קצת אחר. פסחתי על האטרקציות התיירותיות, אלו שכבר ראיתי בביקורי הקודם, ומצאתי את עצמי מתעמקת דווקא בפרטים הקטנים והזניחים – דווקא הם אלו שהצליחו לעורר בי רגשות וזיכרונות הסטוריים.
בעודי הולכת ברחוב צדדי המוביל לביתה של אחותי, נעליי נקשו על מדרכת האבנים המרוצפות ודמיינתי שאני חיה בזמן אחר. הבטתי לצדדים, ראיתי את המבנים הישנים, דלתות העץ הכבדות, החלונות, השלטים, הטיח המתקלף. הרגשתי שהרחוב והמבנים מדברים היסטוריה, אף על פי שהם היו רגילים לחלוטין, אקראיים וחסרי כל ייחוס מיוחד. הידיעה שהתרחש כאן משהו גרמה לי לחשוב על כל דבר וחפץ שנקרא בדרכי ולתהות מה עבר עליו וכיצד נראו החיים בעת המלחמה.
התמונה הזאת משכה את תשומת לבי מפאת הפשטות והיום-יומיות שלה. בתמונה נראים רחוב אנונימי, מבנה נטוש וחפצים מושלכים. אלו הדברים הרגילים של חיי היום-יום, המזכירים לי שדברים נוראים התרחשו, שאנשים שעברו תופת התהלכו פה ברחובות, שפעמים רבות התושבים המקומיים לא עשו דבר או גרוע מכך, שיתפו פעולה עם המשטר הנאצי. אלו הם הדברים אשר בשבילי הם מהות הפנטום הנאצי, והוא מתבטא בכל חפץ ובכל פינת רחוב כצלקות דוממות. עצם הידיעה של ההיסטוריה שהתרחשה במקום הזה מחזיקה אותי שבויה בעולם הדמיון, ואני רואה בדמיוני כיצד כל דבר מילא תפקיד בתסריט הנאצי.

Jestem człowiekiem ze zdrową wyobraźnią. Mam zdolność wyobrażania sobie widoków, zapachów, a nawet dźwięków, do tego stopnia, że czasami czuję się tak, jakbym znajdowała się wewnątrz filmu. To nie zdarza mi się ot tak, coś musi moją wyobraźnię rozpalić i wprawić w ruch tryby w głowie.

Ostatnio odwiedziłam siostrę, która niedawno przeprowadziła się do Berlina. Mimo że byłam tam już wcześniej, tym razem doświadczyłam miasta w trochę inny sposób. Pominęłam atrakcje turystyczne – widziałam je już poprzednio – i skupiłam się na małych, nieznaczących szczegółach. Właśnie one zdołały rozbudzić we mnie emocje i wspomnienia związane z historią.

Jeszcze kiedy szłam boczną uliczką prowadzącą do domu mojej siostry, stukając butami po bruku, wyobraziłam sobie, że żyję w innych czasach. Rozejrzałam się dookoła i ujrzałam stare budynki, ciężkie drewniane drzwi, okna, tabliczki, odpadający tynk. Poczułam, że domy na tej ulicy opowiadają o historii, pomimo że były zupełnie zwyczajne, przypadkowe i pozbawione jakichkolwiek cech szczególnych. Świadomość, że coś się tu wydarzyło, sprawiła, że zaczęłam myśleć o każdym obiekcie, na który natrafiłam po drodze, i zastanawiać się, przez co przeszedł i jak wyglądało życie tutaj podczas wojny.

Zwróciłam uwagę na tę fotografię ze względu na jej zwyczajność i prostotę. Na zdjęciu widać bezimienną ulicę, opuszczony budynek i porzucone przedmioty. Zwykłe obiekty z życia codziennego przypominają mi o strasznych wydarzeniach, które się tu działy, o tym, że ci, którzy przeżyli piekło, chodzili tymi ulicami, że miejscowa ludność wielokrotnie nie robiła nic albo, co gorsza, współpracowała z nazistowskim reżimem. Te przedmioty są dla mnie fundamentem nazistowskiego fantomu. Uwidacznia się on w każdym obiekcie, za każdym rogiem, jak krwawiąca rana. Wiedza o historii, która się tu rozegrała, czyni mnie zakładniczką świata wyobraźni. Widzę w niej, jaką rolę każda z tych rzeczy odgrywała w nazistowskim scenariuszu.

Reply