Warsaw, 2015

3 thoughts on “Warsaw, 2015”

Hagai Segev says:

August 2, 2018 at 2:03 pm

A Random Flow

As I was studying photographs taken by Dana Arieli dozens of times, over and over again, I was exploring the essence imbedded in them. Dozens of cycles of a random flow over the photographs, with the intention of identifying the meaning and any correlation, which might establish a narrative. Do they present a single story or perhaps a cycle of stories; Do they carry within them a symbolic, nostalgic, dramatic, colossal or a deterministic meaning? Do they portray any, or are they loaded with the evil that we imagine when one mentions the Nazi circumstances or its dictatorial extension in other geographies? What does it mean to use the words “Nazi Phantom” or “Polish Phantom” for the European or Israeli viewer?

In recent years, since my Polish and Eastern European ties were established, with work on an Dani Karavan exhibition in Krakow, I have often deliberated about the experience of observation. I was intrigued by the different modes of perception and image interpretation – that of the Israeli perspective about Poland and Germany – about the past and the Holocaust (of course) versus that of the two latter. It occurred to me that the contemporary Polish and German perspectives by means of photography perception of the artistic image – is so much different.

Does the Israeli observer experience these photographs differently from that of the Polish or German viewers? What do these experiences articulate about Israeli perspective today, seventy years and more, after these monuments and images are imbedded in our memory, as was documented by Dana Arieli.

Did Arieli employ in the process as a mode of random flow of capturing images? Does randomness affect the way we perceive the images in the initial and instantaneous perusal? Did the Nazi culture allow the existence of any random flow in its every detail planned realm? Do the different perspectives and perceptions dictate the narratives we tell ourselves and our community, by process of interpretation and narrative formation.

In the pursuit to understand and seek answers for these questions, their interpretation and confronting with them (along with the need to select specific photographs, due to the limitations of time and place), I decided to focus on photographs that show a random flow.

Out of a covert appreciation or admiration, mixed with awe and wonder, many Israelis examine the way architects and planners of dictatorship regimes managed to create their phantom monuments to the very last detail. Arieli’s photographs propose a different perspective of the randomness of the historical course.

The search for randomness and the disruption of order is the basis of the Israeli artistic perception. It guides me as an observer and as an interpreter of images. Israeli visual culture and perception is almost entirely based on the breaking of symmetry, re-shuffling orders and examining them over and over again from various points of view. Hence lies the power of the “start-up nation”. The nature of the Israeli culture is one which is unwilling to accept the conventional, it constantly questions every aspect of life.

The image of the burnt and distorted clothes hangers attracted me precisely because of their irregularity, which stands out in the entire set of photographs that Arieli took. Their distortion and the story they tell about burnt ashes, suited me better than any other phantom title – that element exists and does not exist at the same time; An element of an object or an image that has been transformed from its original state until it is on the verge of extinction, disintegration, just one pace pre-disappearance.

The second image I chose – the prolongation of a barbed wire fence above a steel beam floating in mid-air, against the background of Pawiak prison memorial in Warsaw. This selection stems from the search for an exception from the “proper” image we attribute to the Nazi or dictatorial order. How does one allow and retain such an exceptional circumstances in a world where everything should have been planned and executed with precision and perfection. The very existence of such a situation raises curiosity and want for inquiry. Furthermore, it marks the cultural change imprinted in the designer of the site, decades after it was built originally. This design follows postmodern or de-constructivist styles, comfortably aligned with fragmented, broken or imperfect details.

The so-called European environments and contexts that raised the possibility of creating phantoms, are the ones that a new examination, in the Israeli eyes of Arieli and others, provides a starting point for proposals to undermine the same order. Thus, it is possible to re-examine and perhaps comprehend their basic meanings. The photographic project, which expropriates and isolates the image from the environment, allows for an analysis of perceptions in order to gain a new recognition of deeply rooted worlds in the consciousness.

זרימה אקראית

<

p dir=”rtl” style=”text-align: right;”>בחנתי את התצלומים של דנה אריאלי עשרות פעמים. עשרות מחזורים של זרימה אקראית על פני התצלומים, בכוונה לאתר את המשמעות הגלומה בחיבורם יחדיו. האם הם מציעים סיפור בודד או שמא מחזורי סיפורים? האם הם נושאים בתוכם משמעות סימבולית, נוסטלגית, דרמטית, קולוסאלית, דטרמיניסטית, או …? האם הם נושאים או טעונים ברוע שאנו מדמיינים במוחנו בשעת אזכור הסיטואציה הנאצית או המשכה הדיקטטורי? מה משמעות השימוש בצירוף “פנטום נאצי” עבור הצופה האירופי או זה הישראלי? בשנים האחרונות, מאז שנולדו עבורי הקשרים הפולנים והמזרח-אירופיים, אני מרבה להגות בשאלות המבוססות על חוויית ההתבוננות ואופן התפיסה של הראייה השונה – זו של המבט הישראלי אל עבר פולין ועברה, אל גרמניה ועברה, והשואה (כמובן), וזו של הפולנים והגרמנים בני זמננו – כל אלו דרך התפיסה של הדימוי הצילומי או האמנותי. האם הצופה הישראלי חווה את הצפייה בתצלומים האלה בדרך שונה מזו של הצופה הפולני או הגרמני? ומה חוויות אלו אומרות עלינו היום, שבעים שנה ויותר לאחר התבססותם של דימויים ומונומנטים אלו, שדנה אריאלי יצאה לתעד אותם? האם גם אריאלי צילמה בזרימה אקראית? האם אקראיות זו משפיעה על האופן שבו אנו קולטים את הדימויים בקליטה ראשונית ומידית? האם יצרו הנאצים זרימה אקראית בעולמם המתוכנן עד הפרט האחרון? והאם נקודות ההתבוננות והתפיסה השונות מכתיבות את הסיפורים שכל אחד מאתנו מספר לעצמו ולסביבתו בתהליך האינטרפרטציה ויצירת הנרטיבים? שאלות אלו, ניסיון ההבנה של פרשנותן וההתמודדות עמה (לצד הצורך לבחור, בשל מגבלות הזמן והמקום) העלו את בחירתי והתמקדותי בתצלומים המציגים את הזרימה האקראית דווקא.  בהערכה או בהערצה סמויה המעורבבת ביראה והשתאות, ישראלים רבים בוחנים כיצד הצליחו מתכנני ואדריכלי הדיקטטורות ליצור את הפנטומים שלהם עד הפרט האחרון. כעת, התצלומים של אריאלי מאפשרים בחינה שונה של האקראיות של ההשתנות ההיסטורית – והאם היא מצליחה או שמא אינה מצליחה לפרוע את התכניות המדוקדקות ביותר. כנראה, דווקא החיפוש אחר האקראיות ופריעת הסדרים היא התפיסה הישראלית שמנחה אותי, כמתבונן וכבוחן של דימויים. הרי הישראליות מבוססת כמעט לחלוטין על שבירת הסימטריה, שבירת הסדרים ובחינתם שוב ושוב מנקודות מבט אחרות. האם לא בזה טמון כוחה של “אומת הסטרט-אפ”? אופייה של התרבות הישראלית, שאינה מוכנה לקבל את הקביעות ה”מקובלות”, ששוברת כל מסורת רק לשם עצם השבירה וההתנסות בתהליך השינוי – “נראה מה יֵצא מזה…” הדימוי של קולבי הבגדים השרופים והמעוותים משך אותי דווקא בשל חריגותם במכלול התצלומים שצילמה אריאלי. העיוות שלהם, לצד הסיפור שהם מספרים על אודים שרופים, התאימו לי טוב יותר מכול לכותרת הפנטום – אותו אלמנט קיים ולא-קיים בו-בזמן; אלמנט של חפץ או דימוי שעבר תהליך של טרנספורמציה ממצבו המקורי התקין, עד שהוא על סף כליה והתפוררות, אך פסע אחד לפני היעלמות.  הדימוי האחר שבחרתי – המשכה של גדר תיל מעל קורת פלדה מרחפת באוויר, על רקע אתר הנצחה בוורשה, נובע מהחיפוש אחר חריגה מהדימוי ה”תקין” שאנו מייחסים לסדר הנאצי או הדיקטטורי. כיצד מאפשרים למצב חריג שכזה להתקיים ומותירים אותו בלי להעלים, בעולם שבו הכול צריך להיות מתוכנן ומבוצע בדייקנות ובשלמות? עצם השארתו של מצב שכזה מעורר סקרנות ושאלות. יותר מכול, הוא מסמן את השינוי התרבותי של מי שעיצב את האתר עשרות שנים לאחר שנבנה במקור, ובהתאמה לעיצוב הפוסט-מודרני או הדה-קונסטרוקטיביסטי, מרגיש נוח עם פרטים מקוטעים או שבורים או בלתי מושלמים בהקשר הקלאסי. הסביבות והההקשרים האירופיים המסודרים כל כך הם אלו שהעלו את האפשרות ליצירתם של פנטומים. בחינה חדשה, בעיניים הישראליות של אריאלי ואחרים, מאפשרת נקודת מוצא להצעות לערעור אותם הסדרים עצמם. כך ניתן לבחון מחדש ואולי להבין את משמעויותיהם הבסיסיות. פרויקט התצלומים שמפקיע ומבודד את הדימוי מן הסביבה מאפשר ניתוח של התפיסות כדי לזכות בהכרה חדשה של עולמות מושרשים בתודעה.

Reply
Illia Shoriak, Krakow says:

July 5, 2019 at 2:52 pm

Here we can see a prison for politicians which was used during the Soviet Regime in Poland. Nowadays it seems to be a very peaceful place, somewhere in the city outskirts, and we can not believe that these walls serve as testimony of repression. but this is a relics to the bloody communist regime and we are responsible not to let such events occur again. This could be a very important testimony and save us from repeating the mistakes of the past.

Reply
Hagai Segev says:

May 27, 2020 at 9:18 am

Hagai Segev
Swobodny przegląd
Przeglądając raz po raz zdjęcia wykonane przez Danę Arieli, zastanawiałem się nad zawartym w nich przesłaniem. Dziesiątki razy przerzucałem je na ekranie w sposób zupełnie przypadkowy, starając się dostrzec ich sens i związki między sobą, jakiś wspólny wątek. Czy to jest jedna opowieść, czy raczej cykl opowieści? Czy należy się w nich doszukiwać symboliczności, nostalgii, dramatyzmu, doniosłości, determinizmu? Czy w ogóle należy się tam takich wątków doszukiwać, czy też niosą one raczej wielki ładunek zła, o którym myślimy zawsze wtedy, gdy ktoś wspomina o kontekście nazistowskim lub o dyktaturach z innych krańców świata? Cóż właściwie oznaczają dla europejskiego czy izraelskiego widza określenia „nazistowski fantom” czy „polski fantom”?
W ostatnich latach, odkąd w związku z pracą nad wystawą Daniego Karavana w Krakowie nawiązałem znajomości w Polsce i Europie Wschodniej, miałem wielokrotnie okazję zastanawiać się nad doświadczeniem obserwacji. Zafascynowało mnie to, w jak istotnie inny sposób Izraelczycy odbierają rzeczywistość i interpretują obrazy związane z Polską i Niemcami, z przeszłością i, oczywiście, Holokaustem. To, jak istotnie odmienna jest ich perspektywa od polskiej czy niemieckiej.
Czy izraelski odbiorca doświadcza tych zdjęć inaczej niż widz polski albo niemiecki? Co nam te doświadczenia mówią o perspektywie izraelskiej – współczesnej, czyli po ponad 70 latach po tym, jak nazistowskie pomniki i obrazy na trwałe wryły się w naszą pamięć? Co nam pokazuje Dana Arieli?
Czy rzeczywiście pozwoliła działać przypadkowi, utrwalając te obrazy? Czy losowość ma wpływ na to, w jaki sposób je odbieramy, przeglądając je po raz pierwszy i tylko poglądowo? Czy kultura nazistowska w ogóle dopuszczała istnienie przypadku w swojej szczegółowo rozplanowanej rzeczywistości? Czy różnice perspektywy i odbioru mają wpływ na to, co opowiadamy sami sobie i członkom naszej społeczności? Czy wpływają na proces interpretacji i sposób kształtowania się narracji?
Próbując to zrozumieć i znaleźć odpowiedzi na te pytania, starając się jakoś do nich odnieść i z nimi zmierzyć, postanowiłem skupić się na tych fotografiach, które ukazują przypadkowość typową dla swobodnego przeglądu.
Ze skrytym uznaniem i podziwem, choć jednocześnie ze zdumieniem i lękiem, wielu Izraelczyków zgłębia poczynania architektów i planistów dyktatorskich reżimów, zastanawiając się na tym, jak udało im się w najdrobniejszych szczegółach dopracować swoje fantomowe dzieła. Zdjęcia Arieli pozwalają nam spojrzeć na tę kwestię z perspektywy przypadkowości wydarzeń historycznych.
Izraelskie postrzeganie sztuki opiera się na poszukiwaniu niecelowości oraz wszelkich zaburzeń ładu. Takie właśnie podejście przyjmuję jako odbiorca i interpretator obrazów. Izraelska percepcja, ale też izraelska kultura wizualna niemal w całości zasadzają się na zachwianiu symetrii, na wymieszaniu porządków i na rozpatrywaniu ich z najróżniejszych punktów widzenia. W tym właśnie tkwi moc „narodu start-upów”. Istotę kultury izraelskiej stanowią niechęć do akceptacji tego, co konwencjonalne, oraz ciągłe kwestionowanie życia we wszystkich jego aspektach.
Obraz spalonych i zniekształconych wieszaków na ubrania zwrócił moją uwagę właśnie ze względu na swoją nietypowość, za której sprawą wyróżnia się z całego zestawu zdjęć wykonanych przez Arieli. Ich deformacja i wybrzmiewająca za pośrednictwem fotografii opowieść o prochach moim zdaniem doskonale oddają istotę fantomowości. Pokazane zostaje coś, co jednocześnie istnieje i nie istnieje. Chodzi bowiem o fragment przedmiotu bądź obraz przekształcony do tego stopnia, że niemal przestaje istnieć, niemal ulega dezintegracji, znajduje się od krok od zniknięcia.
Druga z wybranych przeze mnie fotografii przedstawia fragment płotu zwieńczonego drutem kolczastym, który unosi się w powietrzu na stalowej belce na tle warszawskiego Muzeum Więzienia Pawiak. Wybór tego akurat zdjęcia stanowił efekt poszukiwań jakiegoś odstępstwa od „porządku”, który zwykliśmy przypisywać nazizmowi czy innym reżimom dyktatorskim. Jak to możliwe, że pozwolono trwać czemuś tak nadzwyczajnemu w tym świecie, w którym wszystko teoretycznie było zaplanowane i przeprowadzone w sposób precyzyjny i perfekcyjny? Już samo zaistnienie tej sytuacji wzbudza ciekawość i rodzi pytania. Poza tym fotografia ukazuje zmiany kulturowe widoczne w stylistyce tego miejsca nawet kilkadziesiąt lat po jego powstaniu. W styl postmodernistyczny czy dekonstruktywistyczny płynnie wkomponowano niekompletne, zniszczone i niedoskonałe detale.
Dla tak zwanych środowisk i kontekstów europejskich, za których sprawą mogły powstać fantomy, takie nowe spojrzenie, z izraelskiej perspektywy Arieli i innych, może stać się przyczynkiem do podważania utrwalonych porządków. Można więc przyjrzeć się ponownie ich podstawowemu sensowi i być może lepiej go zrozumieć. Projekt fotograficzny, w ramach którego zdjęcia zostały wyodrębnione i oderwane od swojego środowiska, staje się więc okazją do analizy percepcji i nowego spojrzenia na światy głęboko zakorzenione w naszej świadomości.

Przełożyła Magda Witkowska

Reply